Toen ze bij mij thuis wegging, na een gesprek van zeker anderhalf uur, zei ze: ik ben helemaal in de war. Dat vond ik mooi. Omdat het precies is hoe ik rouw ervaar. En waarom het mij troostte aan die chaos vorm te geven in mijn boek.

Toch is het Evelien van Veen gelukt, ondanks elk zijpad dat ik nam en elke keer dat ik mijzelf tegensprak, een kraakhelder verhaal te schrijven dat past op één spread. Een verhaal waarin ik mijzelf terugvind.

Het representeert me en het is een momentopname. Want ook dat leerde ik van alle reacties op dit interview. Alle gesprekken die ik voerde over mijzelf, mijn vader, mijn rouw: niemand verplicht je jezelf in te graven, in één verhaal, één positie. Er is ruimte.

Dit was ik in februari 2023. En daar ben ik trots op.