Fanmail voor Pondertone

Anna van der Kruis, 7 november 2015

Een ode, geschreven voor de albumpresentatie van ‘From now on’.

De eerste keer dat ik Pondertone zie spelen is tijdens een lokale bandwedstrijd. Het is de zomer van 2001. Tom en Patrick spelen You’re right. Ik weet nog niet dat je van een liedje kan houden zoals je van een persoon houdt: meteen. Het is zeldzaam, dat je je als concertbezoeker in een songtekst herkent, dat je erom moet lachen. En dat je daarbij ook nog een punchline gepresenteerd krijgt die je van je sokken blaast. Niet omdat je het thuis al grijsgedraaid hebt, maar gewoon, head over heels, de aller, aller eerste keer dat je het hoort.

Een paar maanden later, op een avond dat ik ergens afscheid van neem, met veel drank, want zo gaan die dingen, zingt Patrick You’re right speciaal voor mij, voor een draaiende camera in het horeca-opslaghok van een theater. Een liedje over drank gezongen door de Pondertone frontman, zelf verre van nuchter en helemaal alleen. Het is in de tijd van de VHS, ik moet het nog altijd een keer om laten zetten.

Een paar jaar later – ik ben inmiddels teruggekeerd – is Leave me now de soundtrack bij mijn ingewikkelde liefdesstatus. En het blijft niet bij één of twee liedjes waar ik van houd. De werelden die Pondertone oproept, de simpele taal en de scherpe details, die raken me. De chocolade die vlekken maakt in de lakens van het bed in Tinfoil Discord. Is Tinfoil Discord een liefdesliedje? Een ode aan chocolade? Het werkt in elk geval verslavend.

En dan de muziek. De pesterige, punkie melodie van KISS klassieker I was made for loving you ergens midden in Bedtime Honey (ik herinner me Patricks ‘na-na-na’ als pijnlijk schel en nasaal). Of de emotionele ontaarding in Big slow robot. Dat is een geval apart.

Ik ben namelijk helemaal geen liefhebber van ongebreidelde uitprobeerdrift. Van ‘nieuwe muziek’, of van freaken met gitaren. Maar wie mij een verhaal vertelt over een man die wil weten hoe de dingen werken, die de dingen uit elkaar wil halen en weer in elkaar wil zetten, wie mij een verhaal vertelt, dat eindigt met de woorden “like a big slow robot, slowly going out of control”, om hier vervolgens gehoor aan te geven in een mash up van overstuurde gitaren en tedere klassieke pianomuziek, die mag mij wegdragen. Het is niet alleen emotioneel, maar ook gekaderd. Het vertelt een verhaal. En dat verhaal werkt niet alleen als een tierelier voor de muzikanten, maar ook voor mij, als toehoorder.

Vol invloeden uit de rootsmuziek, maar ook uit de popmuziek (The Beatles, Eels, Radiohead). Vol grappige, scherpe observaties. En vaak ook kwetsbaar, teder – of ronduit sentimenteel – Pondertone is het. Allemaal. Ik heb geen idee hoe vaak ik al vooraan voor het podium gestaan heb. Hoe vaak ik bovenstaande nummers gelipsynct heb of soms zelfs uit volle borst heb meezongen. Ik hou het op vaak. En als het aan mij ligt, dan blijf ik dat doen.

Ook nu mijn liefdesstatus niet meer ingewikkeld is.

Meer weten over het hoe en het waarom van deze fanmail? Klik hier.

Reacties

Geen reacties..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*