Deel 1
Eerste scène.
Waarin Pee thuiskomt van zijn werk en alle energie uit zich laat stromen.

Op het toneel zien we een caravan. De caravan is behoorlijk vervuild. Binnenin kunnen we met enige moeite een glimp van stapels papier, vuilniszakken en kitscherig serviesgoed opvangen. En voor het raam van de caravan een slinger met verjaardagsvlaggetjes die al hun kleur verloren hebben.

Rondom de caravan zien we onder andere een provisorisch tafeltje met een pak shag, een stel vervuilde stoelen, een paal met een elektriciteitsdraad, een aantal verdwaalde stekkerdozen, een buitenkraan en een verschoten oranje emmer. Pee komt thuis van zijn werk. Hij is een tengere man van eind veertig. Door de grauwheid van zijn gezicht en zijn rimpels zou je hem ouder schatten. Zijn kleding is schoon, maar vaal. Zijn handen zijn geel van de hoeveelheid shag die hij rookt en op de een of andere manier altijd onopvallend in beweging. Hij past als een personage op een schilderij in zijn omgeving.

Pee scharrelt wat om zijn caravan. Hij pakt het pak shag van het provisorische tafeltje en legt er een voller pak voor terug. Hij stapt in zijn caravan en struikelt er over de spullen. Dat zien we niet, we horen het. Hij gooit een schoon, maar stoffig bord door het raam. En nog één. Komt terug met een flesje bier. Met het flesje bier in zijn handen blijft hij staan. Een wezenloze blik. Hij drinkt het flesje in één teug leeg. Langzaam beginnen zijn schouders naar voren te zakken en zijn hoofd. Je zou haast denken dat hij in slaap aan het vallen is.

Deel 2
Tweede scène.
Waarin Frans haar broer Pee met goede bedoelingen iets opdringt.

Frans duwt een oranje barbecue op, de wielen piepen. Frans is begin vijftig. Ze transpireert een beetje. Ze draagt een simpele jurk tot net over de knie. De jurk is van dezelfde kleur als de omgeving. Haar haren zijn naar achteren gebonden, haar borsten lijken platgedrukt en haar buik is in het beste geval vierkant. Ze heeft zichtbaar nauwelijks taille en in het geheel geen heupen. Op haar hurken, met haar rug naar het publiek, haar gezicht naar de barbecue zet ze een verjaardagslied in.

Frans
Lang zal hij leven, lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria.

Ze komt vanachter de barbecue omhoog en stokt in haar tweede ‘gloria’ wanneer ze haar broer Pee ziet.

Frans
In de gloria…

Er ligt een hoop troep. Pee zit er tussen zonder dat hij het ziet. Ze bekijken elkaar bewegingsloos.

Frans
(over de barbecue) De barbecue.

Pee knikt.

Frans
Kan ik de spullen binnen zetten?

Pee
(spreekt altijd op zachte, haast opgewekte toon, ook als hij dingen zegt die niet vriendelijk of opgewekt zijn) Liever niet zeg.

Frans
Teeke komt strakjes met witte wijn en rode wijn én bier.

Pee
Kijk eens aan. Kijk eens aan.

Frans
O, en Willem neemt het vlees mee.
(tegen beter weten in) Heb je er al een beetje zin in?

Pee
Ik pas me wel aan.

Frans
(met nauwelijks verholen teleurstelling) Ja.

Pee
En wie komen er allemaal?

Frans
Nou, Teeke dus en Willem.
Neef Tony die komt straks nog.

Frans bekijkt een smerige stoel.

Pee
En de rest?

Frans
Nee.
De rest niet.

Pee was te zien op Theaterfestival Boulevard 2011.

Tekst : Anna van der Kruis
Regie: Paula Bangels
Spel: Herman Bolten, Ria Marks, Paul Hoes, David Cantens en Louis van Beek
Vormgeving: Henriette ter Riet
Productie: De zon schijnt niet in uw TV i.s.m. Productiehuis Brabant

Omschrijving:
Pee gaat over een man die vervuilt in een caravan. Eén keer per jaar komt zijn familie op bezoek en dringt hem zijn eigen verjaarsfeest op. Compleet met barbecue. Onder het motto ‘als wij het niet doen, dan vier jij je verjaardag niet.’

Pijnlijk grappig worden de verhoudingen duidelijk. Zuslief komt aanzetten met de barbecue, broerlief met het bier, een neefje met de sausjes en de broer met het vlees laat nogal lang op zich wachten. Het middelpunt van de dag ziet lijdzaam toe hoe anderen bepalen hoe hij zijn verjaardag moet vieren.

Schrijfster Anna van der Kruis interviewde voor deze voorstelling haar eigen  Brabantse familieleden over het gemak en ongemak van opgroeien aan een tafel met twaalf kinderen. Het interesseert haar dat de familiefeesten altijd beginnen met het besluit dat het gezellig is en daar ook mee eindigen, maar dat er tussen de grappen en de grootspraak ook nogal wat oud zeer bovenkomt.

Regisseuse Paula Bangels weet als geen ander het ontploffingsgevaar en de tristesse rondom de caravan voelbaar te maken.

Pers:
‘Pee is een komedie van theatergezelschap De zon schijnt niet in uw TV, dat draait om toneelschrijfster Anna van der Kruis. Voor de tekst van Pee ondervroeg ze haar eigen Brabantse familie. Ze ging op zoek naar de tragiek achter de gezelligheid. (…) Personages pissen in plastic emmers, gooien worst op de barbecue en kunnen het woord ‘aluminiumfolie’ niet uitspreken. Pee (Herman Bolten) staat er kontkrabbend bij en kijkt ernaar.’

Vincent Kouters, Volkskrant 11-08-2011.

‘Hoe anders is dan weer Pee naar een tekst van Anna van der Kruis. Hier geen scherpzinnige tekst, evenmin een strakke dramaturgie, maar veel moedeloosheid rond een man, Pee, die zich opsluit in een caravan. Zijn broers en zuster proberen vergeefs zijn verjaardag te vieren met een intens droeve barbecue.’

Kester Freriks, NRC Handelsblad 09-08-2011.