Kort proza. Voor Story Terrace. Een nieuw web platform, waar on demand persoonlijke verhalen geschreven worden door professionele schrijvers, voor privé gebruik.

Het begint allemaal in de kerk, ergens in de jaren zestig. Mijn vader zit daar tussen zijn broer en zijn zusjes. Het is er koud en het stinkt. Dan komt mijn moeder binnenlopen. Ze draagt een bontjasje, hakjes die op de stenen vloer tikken en een veel te kort rokje. ‘Oetlokstersbien.’ Zo noemen de mensen in het dorp zulke benen.

Als ze gaan samenwonen zegt mijn vader: ‘Je hoeft niet voor mij te koken, want warm eten, dat lust ik niet.’ In de boerderij waar hij opgroeit staan de pannen de hele dag op het vuur. Mijn moeder weet echter wel beter.

Als ik op de basisschool zit, eten de meeste gezinnen elleboogjesmacaroni met jonge kaas en smac. Mijn moeder maakt tagliatelle met olijfolie, knoflook en champignons. Een paar jaar later is mijn vader werkzaam als culinair fotograaf. Mijn moeder is niet meer de enige autoriteit in de keuken.

Als ik mijn huiswerk maak, bakt food stylist Anton de mooiste gerechten af in onze oven. Of hij stalt ze uit op onze keukentafel. Anton noemt zichzelf nu Food DJ lees ik op internet, en kookt op hippe feesten in Berlijn. Bijvoorbeeld pasta en couscous, in espresso percolators (van die grote, waar je zes koppen uit kunt halen). Door op die manier te koken entertaint hij de eters. In die tijd entertaint hij mij.

Als de mannen tegen de avond klaar zijn, mijn vader uit de fotostudio komt en Anton naar huis gaat, eten mijn ouders en ik fotomodel. In de jaren daarna komen er steeds vaker sterrenkoks over de vloer. Een specialist neemt een zeldzame witte truffel mee. En als mijn vader en mijn lief in Frankrijk bij de slager per ongeluk een half Charolais rund kopen, gaat wat na het koken over is in de auto mee naar huis. Om te fotograferen.

Er wordt in onze studio gekookt zonder zout, want zout maakt mat. En ijsblokjes smelten onder de hete lampen, dus die zijn van plastic. Maar verder is alles echt. Borden komen uit de kringloopwinkel of uit onze keukenkast. Bestek komt van overal. Nieuw bestek met één beschadiging kun je niet fotograferen. Intensief gebruikt bestek is precies goed gepolijst. Als mijn vader in een restaurant een exemplaar tegenkomt dat hem bevalt, verdwijnt het na de maaltijd in zijn binnenzak.

In 2010 overlijdt hij. Het laatste wat hij eet is foie gras. De dame van de thuiszorg, die zijn bewustzijn gaat verlagen zodat hij rustig kan sterven, hoeft niet te proeven. Ze heeft het nog nooit gehad en ze is niet nieuwsgierig.

Vanaf dat moment eet mijn moeder alleen (geen fotomodellen meer).

Wil jij graag je eigen verhaal vertellen en kun je mijn hulp gebruiken? Klik dan hier.