Debuutroman. 821 mensen die er ook toe doen is een aanschakeling van portretten, mensen die hun zwaarte dapper dragen, die niet van koude kroketten houden, die in hun eentje door de regen fietsen en die besluiten dat het mooi is geweest, op een vliegtuig stappen of hun middelvinger opsteken.
Die keuzes maken, of dat op zijn minst proberen, elk op hun eigen manier.
Podcast. Tijdens de boekenweek nodigde Mensen Zeggen Dingen, de podcast, mij uit iets voor te lezen. Een voorproefje uit mijn debuutroman, 821 mensen die er ook toe doen, die in 2022 uitkomt bij Uitgeverij Orlando.
Gohstwriting. Op 8 december 2019 overleed Jamie. Hij was vijftien en alleen thuis. Zoals elke jongen van vijftien was hij nieuwsgierig naar zijn lichaam. Hij vond een seksueel experiment dat hij graag wilde doen.
Speech. Het kind gilde, het had willen mixeren. Zij maakte een verse saus van overgebleven groenten uit de koelkast. De zachte tomaten had ze ontveld en vijfendertig minuten laten pruttelen op laag vuur.
Shortread. Ultrakorte verhalen, geïnspireerd op het nieuws van de dag. Spannend: want actueel dus geschreven op de dag zelf.
Hij had altijd in het theater willen werken. Een wereld waarin de zinnen die je uitsprak vooraf geformuleerd waren. Waarin de manier waarop je ze gestalte gaf, onderwerp van gesprek mocht zijn. Het moment van zwijgen, de plek van de adempauze en de lengte ervan.
Toneel. Deleted scènes uit de voorstelling Droomland. In opdracht van PS|Theater/Peerke Malschaert.
Ik lig tussen twee flats.
Met blote voeten.
Doe mijn ogen dicht.
Een paar minuten maar.
Totdat iemand vraagt:
Wat doe je?
Zijn fiets aan zijn hand.
Zijn gezicht, vlak bij het mijne.
Toneel. In opdracht van Theatergroep Hertog Zout/Letizia Rompelberg.
Ik heb een paar maanden geleden een serie herenbloezen op de kop getikt voor bijna niks, een partij met foutjes erin. Pantalons idem dito. Ik vermaak ze. Zodat ze perfect aansluiten.
Toneel.
EVA (49:)
Hij is elf.
En op zijn school komt een vader van een oud leerling praten over het gebruik van onze dagelijkse technologie in de openbare ruimte.
Ik ben nieuwsgierig naar wat ze daarover gaan zeggen, dus ik meld me aan.
Speech.
Vandaag zou mijn vader vijfenzestig geworden zijn. Mijn moeder vroeg mij vorig weekend, “kom jij die dag naar huis? Wil je iets doen?” “Nee,” zei ik. “Ik ga spreken in de Nieuwe Vorst.”
Ode. Bij albumpresentatie 'From now on'.
De eerste keer dat ik Pondertone zie spelen is tijdens een lokale bandwedstrijd. Het is de zomer van 2001. Tom en Patrick spelen You're right. Ik weet nog niet dat je van een liedje kan houden zoals je van een persoon houdt: meteen.
Toneel. In opdracht van Jacqueline Korevaar / van om de hoek.
’s Nachts, als je wakker wordt, is het wel eens stil op straat. En ’s ochtends als je naar school gaat, is het ook nog rustig. Maar als je wilt slapen hoor je vaak gepraat. Heel hard.
Kort proza. Voor koppigheid en liefde. Een verhalenbundel voor volwassenen met pentekeningen van Suzanne Huijs.
Ze had gezegd dat hij op Bob Dylan leek. Hij had niet geweten hoe hij daar op moest reageren. Waarschijnlijk was het een compliment.
Kort proza. Voor Story Terrace. Een nieuw web platform, waar on demand persoonlijke verhalen geschreven worden door professionele schrijvers, voor privé gebruik.
Het begint allemaal in de kerk, ergens in de jaren zestig. Mijn vader zit daar tussen zijn broer en zijn zusjes. Het is er koud en het stinkt. Dan komt mijn moeder binnenlopen. Ze draagt een bontjasje, hakjes die op de stenen vloer tikken en een veel te kort rokje.
Kort proza. Voor Negatieven. Een eenmalig crisisrijk tijdschrift van grafisch vormgever Else van Wullften Palthe.
Ze werken allebei onregelmatige uren. Dat is een groot verschil met eerdere relaties die ze gehad heeft. Als ze een keer tegelijk thuis zijn, zijn ze blij elkaar te zien.
Toneel.
Fragment 1. (zij)
Er racet een jongetje op een oranje fiets met zijwieltjes over het trottoir. Er is nergens leegte of laagbouw, er zijn overal huizen en in die huizen zitten ramen en daarachter wonen mensen.
Toneel.
HIJ:
Ze draagt een strak gesneden spijkerbroek en een jongensachtig blouse. En ze gaat graag mee het terras op, na het werk. Ze drinkt speciaalbier en lacht uitbundig.
Interview. Theaterschrijfster Anna van der Kruis (1981, Heeze) heeft een lange adem; ze werkt onder haar eigen gezelschap De zon schijnt niet in uw TV aan een groot project dat zich uitstrekt over vele jaren. Twaalf korte voorstellingen die op zichzelf staan, maar die met zijn allen een mozaïek vormen met als naam blues in boxes.
Door: Lex Bohlmeijer.
Toneel.
ZIJ:
Het eerste wat me opvalt is zijn naam.
Ik stel me voor dat hij halflang haar heeft en dat hij op een flat zeshoog woont.
Toneel.
Eerste scène. Waarin Pee thuiskomt van zijn werk en alle energie uit zich laat stromen.
Op het toneel zien we een caravan. De caravan is behoorlijk vervuild. Binnenin kunnen we met enige moeite een glimp van stapels papier, vuilniszakken en kitscherig serviesgoed opvangen. En voor het raam van de caravan een slinger met verjaardagsvlaggetjes die al hun kleur verloren hebben.
Toneel.
Scène 1
Meisje:
Ik sta in het invalidentoilet van het Poolcentrum.
Jimmie staat de veters van zijn legerlaarzen
dicht te knopen. Het blauwe tl-licht weerkaatst op de zweetdruppels rond zijn neus en zijn voorhoofd.
Kort proza. Voor de Huisvlijt. Een met enige onregelmatigheid verschijnend magazine van Productiehuis Brabant.
Sindala! Ze kleedt zich aan in het schijnsel van de televisie. Tussen het roekeloos springen uit een hoog torenraam en het broederlijke schuilen achter in een paardenkar kiest ze kleur ondergoed en sokken. De publieken zenden een ‘Floris’ marathon uit, met de jonge Rutger Hauer en Jos Bergman in zwart wit, hun zwaarden los in de schede om hun middel.