Om te lezen of te luisteren. Op een koude maandagochtend ging ik bij mijn overburen café KEET koffie en keuken in gesprek met Pam van der Veen van de Utrechtse Uitkrant.

Over hoeveel mensen er doodgaan in mijn boek, vrolijke genen en ongeduld. Over hoe ik aan mijn boek werkte, wat mijn rituelen waren en wat mijn eerste stap. Over lukken en mislukken. En over depressie. Welk beeld ik daarvan in mijn hoofd had, hoe ik dacht dat het eruit zou zien.

Ik: Ik was hoogfunctionerend. Ik had geen schulden. Ik had al mijn vrienden nog. Een gezin. Een geliefde. Ook voldoende geluksmomenten. Dus ook daarin vind ik het wel interessant, mijn beeld van depressie was dus het klassieke beeld van iemand die eigenlijk helemaal niet meer leeft. Maar dat is zo’n uitzondering. Dat is er, dat bestaat. En ik heb vriendinnen die daar zijn, of zijn geweest. Maar de manier waarop ik het zelf ken is zo minimaal.
Pam: Je kan dus hoogfunctionerend depressief zijn?

Ik: Ja. En je kan dus ook eenzaam zijn met heel veel mensen om je heen. Dat vind ik interessant. Het gaat niet over die buitenkant. Zelf zie je ook alleen de buitenkant: O, als ik niet meer uit mijn bed kan ben ik depressief: nee. Als je de hele dag door tegen jezelf zegt: Het is je eigen schuld en je gaat er toch niet komen, dan zou het heel goed kunnen zijn dat je depressief bent.

Het gaat over zelfcompassie. In plaats van alleen maar naar de ander kijken, durven naar jezelf te kijken en te blijven staan. En niet weg te lopen van de pijn die je hebt. Die is er, die hoort erbij.

Foto: Renate Beense