Blue monday – Kim

Anna van der Kruis, 24 april 2017

Kim van Goor speelde het meisje van de internetwinkel, op zoek naar meer, in blues in boxes nr. 01/12 op Theaterfestival Boulevard in 2012. Het allereerste deel in de serie, gemaakt in samenwerking met Mathijs Leeuwis en Anna.

Daarna regisseerde ze blues in boxes nr. 02/12 en nr. 03/12. Ze verving Eva Kijlstra in deel drie, op Winters Binnen in Amsterdam Noord en tijdens L’avventura Tilburg. En ze las KIM tijdens de uitreiking van het Theaterteksttalent Stipendium op de Dag van de Toneeltekst 2015 in Theater Bellevue.

Tijdens Monsteren! in januari 2016 in Utrecht was Kim steun en toeverlaat voor zowel de acteurs als Anna. Ze castte, coachte en maakte het toneelbeeld.

A: Je bent erbij vanaf het begin.

K: Ja.

A: Waarom?

K: Ik houd van je teksten. Van je beelden en je personages. In dit fragment bijvoorbeeld, als Eva negenenveertig is en in de klas van haar zoontje staat, daar zit zo veel in. Ik kan me direct voorstellen dat Hendrik, een van de twee andere personages, zijn verhaal is gaan vertellen. Op scholen. Maar ook dat zij dit aanschouwt en zich voorstelt hoe oud zijn dochter nu geweest zou zijn. Dat enorm grote verdriet en die geraaktheid van Eva. Dat ze zich wil terugtrekken op de wc, wat natuurlijk menselijk is, maar mij ook treurig stemt. Waarom is het toch zo moeilijk om openlijk geraakt te worden? Is het de kwetsbaarheid zelf die angst inboezemt, vraag ik mij dan af.

EVA (49):
Hij is elf.
En op zijn school komt een vader van een oud leerling praten over het gebruik van onze dagelijkse technologie in de openbare ruimte.
Ik ben nieuwsgierig naar wat ze daarover gaan zeggen, dus ik meld me aan.

Hij is zeker tien jaar ouder dan ik, maar qua kleding ziet hij er niet zo uit.
Hij heeft een verwassen broek aan. Een verwassen trui. En een rood petje op zijn hoofd, waar zijn halflange haar onrustig onderuit steekt.
Het is moeilijk zijn ogen te zien.
Zijn dochter zou nu aan het werk zijn misschien.
Of net afgestudeerd.
Volwassen, in elk geval.
Ze is op de fiets een straat overgestoken zonder te kijken.
Hij zwijgt een tijdje en dan zegt hij, “Het was anderhalf jaar na het incident. Ik passeerde een fietspad en ik zag daar, vier jonge gasten.
En ééntje was bezig met zijn telefoon. Hij stak over, zonder te kijken.
Er gebeurde niks.
Er was geen verkeer.
Maar ik werd zo boos.
Ik werd zo onredelijk kwaad, dat ik dacht: wacht.”
Dat zegt hij. En dat hij daarna in klassen door het hele land, voorlichting is gaan geven.
Over hoe je er mee om kan gaan, met je apparaten.
En ook, hoe je er vooral niet mee om moet gaan.

Ik slik.
Ik voel dat ik niet heel stevig meer sta.
Ik voel dat ik misselijk ben.
En dat ik al heel lang niet meer gehuild heb.

Ik denk, misschien is het rustig op de toiletten.
Kan ik daar even tot mezelf komen.
Zonder dat alle kinderen het zien.
Maar op de toiletten is het ook druk.

Ik kijk naar die man, die tussen al die technologie in de klas van mijn zoon op een heel klein stoeltje zit en de tranen lopen over mijn wangen.

Het favoriete fragment van Elsa May, Ilmer of Johan lezen? Dat kan.

Komen kijken naar Monsteren!, vanavond: ook. We zien je er graag!

Reacties

Geen reacties..

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*