Johan Vanderpol speelde in blues in boxes nr. 02/12 op Theaterfestival Boulevard 2013. Elf dagen lang, zes keer per dag. Een onverwachte begrafenisrede in een zeecontainer op een zomers festivalplein. Zonder medespelers.

Daarnaast las hij de eerste scène van HENDRIK tijdens de uitreiking van het Theaterteksttalent Stipendium in Theater Bellevue. En sprong mee in het totale diepe voor Monsteren! in Theater Kikker in januari 2016.

A: Johan, je mailde het mij meteen toen je de nieuwe tekst voor het eerst las, ‘de slotjesbrug’, uitroepteken. Ik vind het heel leuk dat dit fragment jouw favoriet is. Het is geen lange tekst…

J: Nee, dat klopt. Dit fragment ontlokte bij mij spontaan een lach van herkenning. En jij en ik houden allebei van Japan. Die gedeelde liefde indachtig lees ik je nieuwe tekst, en eigenlijk al je teksten, verdicht tot, bijna, een Haiku:

We staan op de brug.
Er drijft, onder onze voeten, een dooie vis langs.

A: Hoera!
De slotjesbrug:

JANNE (28):
We staan op de brug.
Hij heeft een klein goudkleurig hangslot gekocht bij de avondwinkel op de hoek en er met watervaste stift onze initialen opgeschreven.
“Het is nogal vol hier,” zeg ik. “Ik denk niet dat het past.”
“Ja,” zegt hij, “omdat dit de plek is.
Dit is ‘de’ slotjesbrug. Daarom moet die van ons hier ook bij.”
Er drijft, onder onze voeten, een dooie vis langs.
Ik kijk ernaar en nog voor hij het slot kan vastklikken en het sleuteltje daar achteraan kan gooien denk ik, ik wil dit niet meer,
ik moet bij hem weg.

Wat vooraf ging:
In september vond je op deze website een serie voorpublicaties uit het meest recente deel van blues in boxes. Daarna presenteerde De Tekstsmederij in Amsterdam de volledige tekst in een eerste versie. Een eerste enscenering, met drie zeer fijne spelers, gemaakt in een week tijd.

Slices of Life, noemde iemand uit het publiek de scènes. Een ander zei, “de tekst heeft de intimiteit van glossy’s. De verhalen zijn eenzaam of verdrietig, maar ook heel lekker.” En weer een ander voegde toe: “Deze tekst zegt volgens mij, dat onze levens géén verhaal zijn.”

Ook spraken we na afloop over het feit dat de personages elkaar niet of nauwelijks ontmoetten. Idioot, om ze elkaar niet tegen te laten komen op de vloer. Of niet? De mamma van één van de spelers zei het zachtjes in mijn oor voor ze naar huis ging: “Gewoon doen hoor, je plan van die flat, en dat ze allemaal alleen zijn.”

Ondertussen zijn we een half jaar verder. Ik leerde regisseur Ilmer Rozendaal kennen en werkte samen met haar aan een volgende, definitieve versie. Op 24 april 2017 tonen we hieruit twintig minuten, in Monsteren! Tot het zover is, online, nogmaals een paar weken op rij een blauwe maandag.