Ilmer Rozendaal en Anna van der Kruis ontmoetten elkaar in september 2016. De liefde was direct wederzijds. Anna schrijft en produceert, Ilmer regisseert. Beiden zijn vrouw en vakidioot.

Waar Anna in haar toneelteksten expliciet inspeelt op intimiteit en nabijheid, durft Ilmer in haar regies een groter plaatje te schetsen en afstand te nemen. Over twee weken staan zij voor de eerste keer samen, als Rozendaal en Van der Kruis, in Monsteren!

A: Dit fragment heb ik pas geschreven na de regiesessie. Ik herinner me, dat je er iets over zei tijdens onze ontmoetingen in Het Huis Utrecht in december.

I: Ja, dat klopt. Het viel mij op dat deze scène langer was, of meer woorden had dan veel andere. Hij leek me toen niet heel ‘Anna’.

A: Ik heb hem voor het grootste gedeelte ingesproken op mijn telefoon, tijdens een wandeling. Daarna heb ik hem pas opgeschreven. Ik weet nog goed dat ik hem toen op allerlei punten wilde herschrijven, maar dat ik daar zittend achter mijn toetsenbord, woord voor woord, op terugkwam. Deze scène wilde alleen maar opgeschreven worden zoals ik hem had uitgesproken, precies op die manier, en niet anders.

I: Dat snap ik eigenlijk wel. Het is juist het alledaagse, het niet-dramatische kabbelen van moment tot moment dat maakt dat ik me geraakt voel. Dat is wel typisch voor jouw werk. Ik kan er nauwelijks de vinger op leggen wat het is dat die emotie veroorzaakt. Het is alsof ik niks door heb, de tekst gewoon tot me neem, en dan, ineens – BAF. Alsof een mokerslag me van achteren onverwachts raakt en alles op zijn kop zet.

HENDRIK (42):
En dan zegt zij, “En met wie speel je?”
“Met vrienden,” zeg ik.
“Ik speel met een paar vrienden, die ik al heel lang ken.”
“Vertel eens,” zegt ze.
Ik denk… Dat weet ik niet.
Of ik dat wel wil.
Of ik daar iets over wil zeggen.

Ik zeg, “Een van hen was echt een hele goede vriend. We hebben heel lang met z’n tweeën gespeeld.”
“Wat is er gebeurd?” Vraagt zij.
“Is hij dood?”
“God, nee,” zeg ik.

“Hij vond een andere band. En die is heel succesvol. Dus nu, is er niet meer zo veel tijd om samen te spelen. In het begin, toen ik hem voor het eerst ontmoette maakte ik in mijn eentje muziek. Met oude bandrecorders, antwoordapparaten. Alles waarmee ik maar kon opnemen eigenlijk. Daar is echt een heel goed album uitgekomen. Ik liet dat aan hem horen en hij was enthousiast. En daarna zijn we samen gaan spelen. Weet je,” zeg ik, “ik wist toen nog niet dat je op zo veel verschillende manieren van een nummer kan houden. Hij had thuis een nummer geschreven en hij heeft dat voor me gespeeld en ik was daar zo van onder de indruk. Ik was gewoon verliefd. Zoals je op een ander mens verliefd kan worden. Meteen, de eerste keer dat je elkaar ontmoet.”

“Ik kan me voorstellen dat het dan best kut voor je is,” zegt ze, “dat hij nu met andere mensen speelt en niet meer met jou.”
“Ik vind het heel goed wat ze doen,” zeg ik.
“Ik ben ze vaak achterna gereisd, om ze te zien spelen.”
“Dus jullie zijn nog steeds vrienden?”
“Ik denk het,” zeg ik.
“Ja. Wat mij betreft wel. Ik ben in elk geval fan.”
“Oké,” zegt zij.
En ik denk, wauw.
Waarom heb ik dat allemaal gezegd?

Dus ik vraag, “En jij? Wat doe jij?” En zij zegt, “Nee, alsjeblieft, ik wil niet over mezelf praten. Ik wil over jou praten. Ik vind het super interessant wat je vertelt. Ik wil alles horen over jouw leven.”
In eerste instantie moet ik daarom lachen, maar dan denk ik, dat heeft nog niemand ooit tegen me gezegd. Dus ik praat door. En zij blijft vragen stellen. En op de een of andere manier gaat op een bepaald moment de bar dicht en het groot licht aan en zegt zij, “Dank je wel. Het was goed om met je te praten. Echt, tof om je verhaal te horen.” En ik zeg, “Ja. Jij bedankt. Het was fijn om het aan je te vertellen.” En we geven elkaar een hand.

En als ik buiten sta, is het droog. Er is geen regen. Terwijl het voelt alsof dat wel de bedoeling is.

Het favoriete fragment lezen van Johan? Dat kan.