Mijn debuutroman is inmiddels vijf maanden oud. Elke week krijg ik foto’s toegestuurd, privé berichten of word ik getagd in posts op social media. Hieronder lees je een selectie.

Een bijzonder debuut. Raadselachtig. Ingetogen. 
Marjolein van Heemstra, schrijver, theatermaker

Zon en koffie en vooral het wonderlijke en wonderschone debuut van Anna. Een aaneenschakeling van fijngevoelige portretten die samen een hele wereld vormen.
Koen Caris, schrijver

Hier heb ik zo van gejankt, zó goed als dit geschreven is. Korte passages die je raken op het mens-zijn. Allemaal losse stukjes die wel met elkaar verband houden soms. En soms niet. Voor mij is dit precies de menselijke ervaring in woorden gevat.
Kiki Bakker, coach

Wat een vriendelijk, empatisch en vooral erg goed boek is dit. Iets tussen een roman en een verhalenbundel in: tientallen portretjes die op allerlei manieren blijken samen te hangen, en allemaal cirkelend rondom rouw. 
Misschien zou je wel elke roman “Een mens die er ook toe doet” kunnen noemen. Want is dat niet wat we hopen in een verhaal, om iets mee te voelen van een waarachtige ander, om diegene te begrijpen, een beetje dan, en in diens universum te verkeren, voor even.
Te veel kunst wil tegenwoordig de wereld verbeteren. Daarmee is het al bijna onmogelijk geworden kunst te blijven. De kunsten zijn ervoor de wereld te tonen, dat is al moeilijk genoeg. We kunnen niet eens beginnen met de wereld te verbeteren als we haar niet eerst een beetje begrijpen en er iets van meevoelen.
Reinier Sonneveld, schrijver en theoloog

Wauw Anna, wat is het mooi. Het is haast verslavend van stukje naar stukje te gaan. Niet neer te leggen.
Annabel van Geel (PM)

Eenheid is er niet, behalve die van stijl. Allengs neemt de weerstand dàartegen toe: de afstandelijkheid van beschreven observaties begint te irriteren, alsof de auteur vanachter een one-way screen het verdriet, getob en gestuntel, de eenzaamheid, onmacht van allerlei personages waarneemt. Geen betrokkenheid, enkel koele waarneming. Die ook mij op afstand houdt. Kan me met geen van de figuren identificeren, sterker nog: begin me ongewild een voyeur te voelen. Bijna gênant. Ben halverwege, de weerstand slaat om in weerzin, vooral door de talrijke anonimiserende derde persoonsvormen gevolgd door een voltooid verleden tijd …hij had gezegd….had zij gezegd…., maar lees door. Dan gebeurt er iets merkwaardigs, iets tegenstrijdigs: de weerzin slaat om in een aan verdriet grenzende melancholie die me dwingt door te lezen. Heeft ellende aanzuigende werking? Als een doomscroller scan ik bladzijde na bladzijde tot de laatste pagina. Ben er dan helemaal doorheen, letterlijk en figuurlijk. Hoe is het mogelijk: een ‘weerzinwekkend’ boek, dat me zo te pakken krijgt. 
Jos Poodt (brief uit Japan – fragment)

Vaak voelde ik ook een soort ongemak tijdens het lezen. Als iemand van een callcenter een man opbelt om te vragen of alles goed geregeld is voor hun pensioen en hij antwoord dat zijn vrouw juist die ochtend gecremeerd is. De ongemakkelijkheid die de personages dan voelen is dan zo voelbaar, terwijl de auteur daar niet eens veel tekst voor nodig heeft en dat vind ik bijzonder goed. […] Het laat je nadenken over de mensen om je heen. De mensen die je ziet als je de stad in wandelt. Die vrouw die altijd ernstig voor het raam zit. De man in de drukke straat met haast en een afwezige plek. Dat ene meisje dat altijd wiebelend en peinzend op een bankje zit. Het zijn de mensen die er ook toe doen.
Leesdame, boekenblogger

And then, unexpectedly, on page 74 reading about a choreographer who lost her parents and created an archive of movement… recognising it is me.
Congratulations Anna van der Kruis with this beautiful novel. What a surprise to be part of this book and 821 other humans’ stories…
Katja Heitmann, choreograaf 

Toen bekend werd dat haar boek ‘821 mensen die er ook toe doen’ zou worden gepubliceerd, was ik enthousiast en soort van trots. Maar ik vond het spannend om erin te beginnen. Ik vroeg me heel kort af waarom ze mij – als ervaringsdeskundige – niet geïnterviewd had. Maar ik was vooral een beetje bang wat het boek met me zou doen.
Al gauw bleek dat ik het slechts met moeite kon wegleggen. Binnen drie avonden heb ik het uitgelezen. Het boek is een aaneenschakeling van kleine, alledaagse, fijngevoelige, haast impressionistische portretjes. En net als bij de impressionisten heeft vooral het licht me geraakt.
Eenzaamheid is helaas iets alledaags, maar ook ongrijpbaars.
En het was natuurlijk helemaal niet nodig om mij hiervoor te interviewen, ik sta erin. Twee keer zelfs.
Patrick Tersteeg, muzikant

Een uniek, ontroerend en bij vlagen adembenemend boek.
Miloe van Beek, schrijver (via Kobo)

Ultra korte portretjes, inkijkjes, van zoekende, onzekere, sombere mensen die direct je hart binnenwandelen. De korte beschrijvingen komen dichtij, meteen de eerste beschrijvingen al. Elke zin doet ertoe.
Joost Goutziers, recensent

De eerste reacties lezen? Klik hier. De flaptekst lezen, een interview of een videotje kijken? Klik hier.