WHY WORK

Anna van der Kruis, 18 april 2018

© Joris Maatman

© Joris Maatman

De eerste donderdag van april eet ik bij Fotodok. Fotodok is een huis voor documentaire fotografie in Utrecht. Ik ben er nog nooit geweest. Ondanks het feit dat ik al twintig jaar in deze stad woon, dat ik hou van fotografie en documentair werk en dat mijn beste vriend zelfs vindt dat de teksten die ik schrijf eigenlijk foto’s zijn.

Ik kom er terecht omdat ik studeer met een van de curatoren. We volgen LinC, een leerweg van de Universiteit Utrecht voor ambitieuze (toekomstige) leiders in de culturele sector. Ik wil leiderschap tonen in mijn eigen praktijk. In eerste instantie als schrijver. En ik wil ook onderzoeken of het wel klopt wat ik daarnaast allemaal doe. Theater maken, lesgeven, podiumkunstenpubliek meer eigenaarschap geven in de kunstkritiek.

De laatste twee jaar maak ik in vergelijking met de jaren ervoor veel gebruik van mijn eigen camera. Ik fotografeer mijn zoontje. Ik leg het huis vast waarin hij opgroeit. Ons gezinsleven. Mijn beste vriend zegt dat hij in mijn beelden altijd meteen mijn blik ziet. En hoe eigen die is.

Ik erfde de digitale spiegelreflex van mijn pappa. Hij werd voor het eerst gemaakt in 2007 en was volgens mijn vader, toen, top of the bill. Dat soort dingen zei hij graag. De beste lenzen waren van Leica. Zijn Landrover was de beste auto. Als hij wilde moest hij er als fotograaf op elk moment bovenop kunnen gaan staan. En als zijn pc zijn werk op groot formaat aan het renderen was, speelde hij op zijn Selmer. Toen mijn ouders het instrument kochten, eind jaren zeventig, was er dringend geld nodig om een rot dak te repareren: de sax ging voor. Zo herinner ik mij hen.

Mijn camera hapert. De laatste tijd zijn de eerste foto’s vaak zwart. We staan in een kring bij de fotoserie The Beauty of Serious Work van fotograaf Andreas Meichsner. Directeur Femke Rotteveel leidt ons rond. Ze vraagt of we even stil willen zijn en willen bedenken wat “werk” voor ons betekent. Ik denk: het is mijn reden van bestaan. En meteen daarna ben ik beschaamd.

Ik vind mijzelf niet ambitieus genoeg. Niet rüchsichtloos genoeg. Ik verlang naar meer output, meer resultaat. Ik kijk op tegen mensen om mij heen, die keuzes maken en beter en beter worden in wat ze doen. Tegelijkertijd ben ik doodmoe, van dat grenzeloze verlangen op plekken te zijn waar ik niet ben. Ik vertel mijzelf dat ik meer uren moet maken, dat mijn tempo omhoog moet, dat ik minder mag uitblazen. Ik negeer mijn angst dat ik meer uitgeef dan er binnenkomt, dat de belastingdienst me op een dag zal komen halen. En het gevoel dat ik te zwaar leun op vrienden en familie. Ik denk dat niemand in mijn directe omgeving dit ziet. Dat ik het succesvol geheim houd. Ook dat is een probleem. Iemand in de kring wordt gevraagd haar gedachten te delen. “Ik werk om mijn dagen door te komen,” zegt ze.

In de volgende zaal staat een video-installatie. Japanse tweeënzestigplussers die met pensioen zijn, staan in felle hesjes op straathoeken. Uren lang. Ze doen werk dat voor een ander misschien eentonig of nutteloos lijkt, maar dat voor hen belangrijk is. De Japanse man wil bezig blijven.

Na het diner vertelt Andreas Meichsner over zijn interesse in architectuur. Zijn initiële verbazing bij het zien van een Zeeuws vakantiepark. Onze conservatieve organisatie van vrije tijd. Hij volgde verschillende parkgasten in verschillende parken. Wij zitten aan een lange tafel, bekijken zijn slideshow en giechelen.

Over zijn meest recente project sprak Andreas nog nauwelijks in het openbaar. Hij tast voorzichtig naar woorden. Het onderwerp is militaire verering in Engeland. Real life oorlogje spelen voor volwassenen. Zijn Duitse roots maken het beladen. Hij weet niet of hij het wil begrijpen of aanklagen. Het confronteert hem met zichzelf. Met waar hij vandaan komt, met de subjectiviteit van zijn blik. Ons gesprek erover tijdens deze bijeenkomst is fragiel en ook een beetje ongemakkelijk. Dat raakt me.

Fotobijschrift: Andreas Meichsner vertelt tijdens Taferelen op donderdag 5 april 2018 over zijn fotoserie The Beauty of Serious Work.

De tentoonstelling Why Work is nog te zien t/m 27 mei 2018. Ook een keer eten bij Fotodok? Dat kan op donderdag. Er zijn maximaal 25 plekken per avond.

Meer weten over LinC Utrecht? Je aanmelden voor het tweede jaar kan tot 1 juni 2018. Er kunnen in totaal 20 mensen deelnemen en het programma duurt van oktober tot september.

Reacties

Dank je mamma. <3

Anna van der Kruis, 1 juli 2018

blijf kijken / blijf maken

Paula, 1 juli 2018

Ha, leuk om te lezen Maaike. Tot morgen!

Anna van der Kruis, 13 mei 2018

Mooi en eerlijk geschreven Anna! En fijn om je morgen weer bij LinC te zien.

Maaike Boersma, 13 mei 2018

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*