Sentimental Journey

Anna van der Kruis, 4 november 2016

Vanmiddag wordt in Tilburg de Grote Brabantse Kunst Kalender 2017 gepresenteerd. Er staat werk van mij in.

Werk dat ik in 2013 maakte en waar ik ongelofelijk trots op ben. Ik koos ervoor het aan te leveren op een manier die ik grafisch interessant vind. Vormgegeven door Else van Wulfften Palthe.

Concreet kozen Else en ik één zin uit de tekst voor de voorstelling ‘blues in boxes nr. 02/12’, waar een volledige werkelijkheid achter schuil gaat. Een anekdote over mijn vader, die opgenomen werd in het ziekenhuis. Hij werd geopereerd aan kanker. Bijvoorbeeld. En een verhaal over een man, een vrouw en een kat. Een werkelijkheid ontleend aan de fotoserie ‘Sentimental Journey’, van de Japanse fotograaf Nobuyohi Araki.

Één zin. Drie woorden. Die eerder al een eigen leven gingen leiden, toen we ze afdrukten op postkaarten. Ze hingen op koelkasten, in lockers. Ze werden een running gag, zelfs, voor sommigen. Nu komen ze in een kalender. Geflankeerd door 364 andere werken.

Met regisseur Ilmer Rozendaal sprak ik de afgelopen maand over een nieuw deel van ‘blues in boxes’. Ilmer gelooft dat er een reden is waarom ik mijn teksten op papier zet zoals ik ze op papier zet. Ze noemt het “het geheim van een tekst.” Dit zegt ze terwijl ze bij mij thuis aan tafel zit. En daarna, “ik zoek een sleutel, om er toegang toe te krijgen. Een ingang.”

Ze vraagt, “Waarom is jouw werk geen proza?” Ik zeg dat ik het tempo wil bepalen waarin je mijn teksten beleeft, dat ik denk dat mijn werk tijd en ruimte nodig heeft, om zijn geheimen prijs te geven.

Ik laat haar ‘Sentimental Journey’ zien. Ze noemt het “slechte foto’s” maar bedoelt dat als compliment. Ze benoemt precies de elementen die ik mooi vind. De kaders. De kijkrichting. De focus. We spreken af om de week daarop met mijn meest recente tekst de vloer op te gaan. “Een half uur is genoeg,” zegt ze, “om die sleutel te vinden. Dat klinkt misschien gek, maar het is echt waar.”

En dan is het half zes. Ik moet afronden, de opvang van mijn zoontje sluit. Ilmer heeft ergens anders nog een afspraak. Maar pas later op de avond. “Je mag ook hier blijven,” zeg ik. “Misschien wil je nog wat in het boek bladeren? Met de kat knuffelen? Een beetje rondkijken? Dan haal ik mijn zoon op, dan kan je hem ook nog even ontmoeten en dan ga je daarna.” “Ja,” zegt ze, “dat is goed.”

Als ik met het jongetje binnenkom kijkt ze hoe ik hem uit de draagzak til. Hoe ik zijn jas uitdoe en de mijne. Ze zegt, “Dit is zo werkelijk, maar tegelijkertijd ook zo onwerkelijk.” En als we later die avond nog wat berichten over en weer sturen: ‘ik moest trouwens huilen van die foto’s.’

Het begin lezen van ‘blues in boxes nr. 02/12’? Dat kan. Meer weten over De Grote Brabantse Kunst Kalender? Ook.

Reacties

Geen reacties..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*