Ik droomde vanochtend dat ik solliciteerde op een baan. “Als je gewoon iemand voor standaard pr werk wil, dan moet je mij niet hebben,” zei ik. Het was niet dat ik de baan niet interessant vond. Ik wilde hem juist heel graag. “Mensen weten vaak niet wat ze nodig hebben,” beweerde ik ook nog.

Het afgelopen jaar schreef ik een biografie in opdracht, en dat ging helemaal mis. Of tenminste, dat dacht ik. Wat de opdrachtgever me verteld had raakte me. En de tekst die ik vervolgens schreef ook. Ik had er misschien iets te veel tijd aan besteed. Maar dat zag ik als een bewijs van mijn engagement.

En toen gebeurde het onvermijdelijke. De opdrachtgever schrok vreselijk toen ze na weken mijn tekst las. Ze zei, “Ik wilde een boek om aan de burgemeester te geven. Een boek om aan het bestuur van mijn stichting te geven. Een boek dat gaat over de successen van mijn stichting, en dat wat anderen allemaal voor ons hebben gedaan. Het moet niet over mij gaan, dat heb ik altijd gezegd.”

Ik verwachtte een kind. En dat kind kwam bijna een maand eerder dan gepland. Het lukte mij dus niet, fors in de tekst te snijden. Een en ander aan te passen. Ik betwijfelde eerlijk gezegd überhaupt of ik het gekund had. Omdat ik zoveel van het materiaal hield. Omdat ik er met zoveel precisie aan gewerkt had. Vandaar dat ik mijn verlies nam. De klus werd vlot en pijnloos overgedragen.

Het boek was er, een paar maanden later. Helemaal naar tevredenheid van de opdrachtgever. Ik mocht het lezen en ik vond het geslaagd. Kort daarop stierf Lennard Cohen. Ik moest aan de opdrachtgever denken en stuurde haar een bericht. De nummers van Cohen hadden een belangrijke rol gespeeld in haar verhaal.

‘Toeval bestaat niet,’ schreef ze, ‘of alles is toeval’. Ze was dat weekend met een deel van mijn teksten naar de moeder van haar in 2011 overleden compagnon en vriendin geweest. ‘Als je met woorden een moeder haar dochter kan teruggeven, dan ben je een groot kunstenaar’, dat schreef ze. En dat ze nu begreep waar mijn harde werk goed voor was geweest.

Ik dacht er al een week onophoudelijk aan. En toen had ik die droom.

“Ik ga ervoor zorgen dat niemand ongezien sterft,” ratelde ik. “Voor het bedrijf zou dat mijns inziens de best mogelijke pr zijn. Iedereen zou erover praten. Iedereen zou zich aan willen sluiten. Het zou het bedrijf op de lange termijn misschien zelfs wel een belangrijke voortrekkersrol kunnen geven.”

Ik dacht aan wat dichters bij anonieme uitvaarten doen, aan mijn toneelwerk. De biografie in opdracht. Eigenlijk vroeg ik mij gewoon hardop af, waarom deze baan nog niet bestond. Ik wilde mij er hard voor maken. Ik wilde hem dadelijk creëren.