Toneel.
2034

EVA (49:)
Hij is elf.
En op zijn school komt een vader van een oud leerling praten over het gebruik van onze dagelijkse technologie in de openbare ruimte.
Ik ben nieuwsgierig naar wat ze daarover gaan zeggen, dus ik meld me aan.

Hij is zeker tien jaar ouder dan ik, maar qua kleding ziet hij er niet zo uit.
Hij heeft een verwassen broek aan. Een verwassen trui. En een rood petje op zijn hoofd, waar zijn halflange haar onrustig onderuit steekt.
Het is moeilijk zijn ogen te zien.
Zijn dochter zou nu aan het werk zijn misschien.
Of net afgestudeerd.
Volwassen, in elk geval.
Ze is op de fiets een straat overgestoken zonder te kijken.

Hij zwijgt een tijdje en dan zegt hij, “Het was anderhalf jaar na het incident. Ik passeerde een fietspad en ik zag daar, vier jonge gasten.
En ééntje was bezig met zijn telefoon. Hij stak over, zonder te kijken.
Er gebeurde niks.
Er was geen verkeer.
Maar ik werd zo boos.
Ik werd zo onredelijk kwaad, dat ik dacht: wacht.”
Dat zegt hij. En dat hij daarna in klassen door het hele land, voorlichting is gaan geven.
Over hoe je er mee om kan gaan, met je apparaten.
En ook, hoe je er vooral niet mee om moet gaan.

Ik slik.
Ik voel dat ik niet heel stevig meer sta.
Ik voel dat ik misselijk ben.
En dat ik al heel lang niet meer gehuild heb.

Ik denk, misschien is het rustig op de toiletten.
Kan ik daar even tot mezelf komen.
Zonder dat alle kinderen het zien.
Maar op de toiletten is het ook druk.

Ik kijk naar die man, die tussen al die technologie in de klas van mijn zoon op een heel klein stoeltje zit en de tranen lopen over mijn wangen.

HENDRIK (56):
Ik zet een LP op, van Miles Davis.
Deze is nog van mijn vader geweest.

We doen dit een keer in de maand, Jos en ik.
Als we weinig tijd hebben eens in de twee.
Een van ons verzint een menu en doet inkopen.
We koken samen en de dames schuiven aan rond etenstijd.
“Ik heb er geen zin meer in,” zegt hij.
“De kleedkamers, het reizen.”

Het lab-vlees heeft een volwassen rijping en is perfect gemarmerd.
De aardappelen staan na te garen in het vergiet.

We stappen het balkon op.
De autonome eenpersoonsauto’s kruipen traag onder onze voeten voorbij.
Jos tikt een sigaret uit zijn pakje, klikt zijn benzineaansteker open en steekt zijn sigaret aan.
“Wijn?” Zeg ik.
“Ja, wijn.”
Binnen, schenk ik twee glazen wijn in.
Ik neem alvast een slok.
“Dus ik overweeg om te stoppen,” zegt hij. “Met spelen.
Om er helemaal uit te stappen, uit de band.
Ik wil weer dingen maken die van mijzelf zijn.
Dingen waar geen mens op zit te wachten.
Behalve jij misschien?
En ik.”

Voor het schrijven van blues in boxes nr. 04-06/12 ontving Anna het Theaterteksttalent Stipendium 2015.

Meer lezen kan hier, hier, hier en hier.

Nog meer lezen? Laat dan hieronder een reactie achter, of schrijf een PM.