Het kind gilde, het had willen mixeren. Zij maakte een verse saus van overgebleven groenten uit de koelkast. De zachte tomaten had ze ontveld en vijfendertig minuten laten pruttelen op laag vuur.
Ze had er niet aan gedacht. Net zo min had ze eraan gedacht dat hij zelf de deur wilde dichtdoen. Zelf zijn broek en zijn sokken uit wilde trekken, zelf op het bed wilde klimmen…
Een podium voor mijn ontmoetingsprogramma Dicht bij Anna, in kunsttijdschrift Tubelight. Over zelf nadenken, luisteren en doorvragen.
Sinds kort schrijf ik voor Shortreads. Ultrakorte verhalen, geïnspireerd op het nieuws van de dag. Spannend, want actueel dus geschreven op de dag zelf.
In oktober schreef ik Een wereld. Over het verlangen toneel te spelen. Geanimeerde Instagram influencers. En een debat over een omstreden manier van onderzoek doen, bij de politie.
Vandaag: De dag dat er een tweeling werd geboren op de gang. Over dichte deuren. Bloed. En beloftes waar, eigenlijk, niemand iets mee kan.
Dag negen vandaag voor Dicht bij Anna op Theaterfestival Boulevard in ‘s Hertogenbosch.
Voor wie niet daar is, maar wel wil volgen wat ik er doe, een bescheiden verslag.
Over werken, leven, studeren, doodmoe en wel of niet ambitieus genoeg zijn.
En over de te gekke tentoonstelling Why Work. Bij Fotodok in Utrecht.
Steeds opnieuw kreeg ik van mijn Dans&Durf schrijfcollegae te horen: “Ja, mooie tekst hoor, maar we zien jou niet.”
Dit zag ik als een uitnodiging.
Laatste tekst in een serie van drie.
Over Rule of Three.
Over Siri Loves Me.
Het nieuws.
En een avond in een café.
Een emotionele tekst om te schrijven en ook om te delen.
Over wild cowboydansende families, bitterballen en glazen tafels. Over regen en gezelschapsspellen.
Maar ook over Nico Dijkshoorn, Dimitri Verhulst, Dario Tortorelli. En een getalenteerd clubje schrijvers, dat elkaar in het zuiden des lands ontmoet, onder de welluidende noemer Dans&Durf.
Mijn gesprekken op Theaterfestival Boulevard.
De recap. Met fijne details, facts en fun facts.
Ik word opnieuw verliefd, op mijn eigen man. Ik ben natuurlijk volstrekt niet objectief, maar mijn god wat vind ik het sexy dat hij zichzelf op geen enkele manier schaamt of spaart als hij me deelgenoot maakt van wat hij heeft ervaren.
En één gesprek ontploft.
Recht in mijn gezicht…
Whoei! Mijn ontmoetingsprogramma Dicht bij Anna is in beeld gebracht. En hoe. Voor meer info, klik hieronder op lezen.
Ze verbaast me.
Ze beangstigt me.
Omdat ik haar groet en zij mij negeert.
Of nee.
Er ontsnapt een geluidje aan haar lippen.
En de enige manier waarop ik dat kan interpreteren is dat het tegen haar zin is dat ik hier ben.
Een onbekende.
Die veel te opgewekt hallo zegt.
Pers en publieksreacties Droomland. En bij wijze van blue monday: meteen maar een ‘deleted scènes’.
Ik heb zojuist een uur gelinedanced. Mijn vest uitgetrokken, het zweet onder mijn oksels weggeveegd. Honderd keer moeten stoppen, midden in een draai – mijn gezicht naar de dichte gordijnen, zie ik voor mij niemand meer wiens stappen ik kan imiteren, ik ben totaal op mijzelf aangewezen en omdat ik geen weet heb van de alsmaar doorratelende terminologie meteen verloren.
Uit: Ventilatoren en TL-Licht.
Vorige week Elsa May. Over een ingehouden adem, een traag en zwaar bonzend hart en een meisje dat zwijgt over de telefoon.
Vandaag: Kim. Over niet zo heel stevig meer staan, hoe moeilijk het is openlijk geraakt te worden en over menselijk gedrag dat wel begrijpelijk is maar toch treurig stemt.
EVA (28):
Het blijft een tijd stil.
Of nee, het blijft lang stil,
ongelofelijk lang voor een telefoongesprek.
Ik had mijn nagels kunnen lakken.
Of iets kunnen opzoeken op internet.
Ook in de lente hebben mensen last van blauwe maandagen. Vorige week was hij voor Johan. Over dode vissen en volstrekt misplaatste liefdesverklaringen.
Vandaag: Ilmer. Over niet-dramatisch kabbelen van moment tot moment, onverwachte mokerslagen en een avond zonder regen.
J: Dit fragment ontlokte bij mij spontaan een lach van herkenning. En jij en ik houden allebei van Japan. Die gedeelde liefde indachtig lees ik je nieuwe tekst, en eigenlijk al je teksten, verdicht tot, bijna, een Haiku…
Over hoe lastig het soms is om uit te leggen wat je aan het doen bent, waarom je iemand leuk vindt en waar je naar zoekt.
Vanavond tussen 19u30 en 21u30. Vijf keer TROOST #1 op de Cultuurnacht te Breda. Regie: Letizia Rompelberg. Spel: Hanneke Scholten. Tekst: Anna van der Kruis.
Een raamvertelling. Waarin ik droom dat ik op een baan solliciteer die ik heel graag wil hebben. Een opdracht verpruts. Lees dat Lennard Cohen overleden is. En uiteindelijk een bijzondere mail in mijn inbox vind.
Wat vraag ik , als podiumkunstenaar, nu weer van onze toeschouwers?
Mogen zij niet gewoon een kaartje kopen en daarna aan de bar een glas thee of bier drinken? Mogen zij na het bijwonen van een voorstelling niet gewoon naar huis? Naar hun kinderen of hun geliefde, of hun kat?
Is het nu werkelijk nodig dat ik de toeschouwer dit jaar op gesprek vraag? Hebben zij niet al genoeg geïnvesteerd, simpelweg door hun aanwezigheid?
Trots op mijn publicatie in TM. Waar ik een poging doe…
Een persoonlijk verhaal. Over mijn vader die overleden is. Over mijn zoontje van zes maanden. Maar ook over de Grote Brabantse Kunstkalender. En over mijn ontmoeting met regisseur Ilmer Rozendaal.
Ik werd gevraagd werk aan te leveren voor de Grote Brabantse Kunst Kalender 2017. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Hij is 30 x 34 en bijna drie kilo.
Deze allereerste Brabantse editie wordt feestelijk gepresenteerd op vrijdagmiddag 4 november in Theaters Tilburg. En daar kan je bij zijn. Meer weten? Kijk maar.
Vierde post in een serie van vier. Fragment nummer twee uit het leven van Janne.
JANNE (14):
Er is iets, met mamma.
Mij wordt niks verteld, natuurlijk…
Derde post in een serie van vier. Dit keer een tekst van Eva. Een conferentieruimte met tl-licht, een jongen die er kopjes stapelt en een schaal met koude kroketten.
HENDRIK (21):
Ik woon één week bij hem in huis.
In het weekend ga ik terug naar mijn ouders.
Hij blijft…
Vier keer een voorpublicatie van een fonkelnieuw fragment uit blues in boxes. Vandaag deel één: twee momenten uit het leven van Hendrik.
HENDRIK (35):
Ik val in slaap op mijn eigen feestje.
Op een stoel in het midden van de kamer…
In aanloop naar De Regiesessie op 5 en 6 oktober. De hele maand september. Elke maandag. Een fonkelnieuwe voorpublicatie uit blues in boxes…
Dicht bij Anna is de titel van één van de ontmoetingsprogramma’s op Theaterfestival Boulevard. Mijn ontmoetingsprogramma, om precies te zijn, van 5 t/m 14 augustus in het Josephkwartier.
Wil je lezen hoe ik daartoe gekomen ben? Dat kan…
Van 6 april t/m 27 juli ben ik met zwangerschapsverlof…
‘Waar iemand doodgaat, is gemis, zo ook hier. In Over onze vader is echter niemand zielig.’ Aldus Else Kemps op 8weekly (****1/2)
Zelf schreef ik op social media dit: Over de zaalpremière van Over Onze Vader en hoe het komt dat ik daarover het afgelopen half jaar nogal stil was…
Mijn lief heeft mijn boek over melancholie en depressie in de wasmachine gedaan,
Hij heeft de lakens van ons bed gehaald en niet gemerkt dat het ertussen zat,
Hij heeft de timer en de temperatuur ingesteld en is naar zijn werk gegaan,
Toen ik het wasgoed een paar uur later uithing…
In Monsteren! proberen makers hun laatste hersenspinsels uit op het publiek. Of zie je die net nieuw gemaakte toffe performance die je aan het denken zet. Resultaat is een avond vol verse teksten, voorproefjes en theatrale momenten…
De eerste keer dat ik Pondertone zie spelen is tijdens een lokale bandwedstrijd. Het is de zomer van 2001. Tom en Patrick spelen You’re right. Ik weet nog niet dat je van een liedje kan houden zoals je van een persoon houdt: meteen. Het is zeldzaam, dat je je als concertbezoeker in een songtekst herkent, dat je erom moet lachen. En dat je daarbij ook nog een punchline gepresenteerd krijgt die je van je sokken blaast. Niet omdat je het thuis al grijsgedraaid hebt, maar gewoon, head over heels, de aller, aller eerste keer dat je het hoort.
Een paar maanden later, op een avond dat ik ergens afscheid van neem, met veel drank, want zo gaan die dingen…
Goede vriend Dirk zei ooit: “jij schrijft gewoon foto’s”. Je leest die quote onder andere onder het kopje Over Anna op deze website. Wat je daar niet leest is de context van die uitspraak…
Voor in de agenda:
Uitmarkt Amsterdam, Prins Bernhard Cultuurfonds podium, zondag 30-08-2015
Dag van de Toneeltekst, Uitreiking TheaterTekstTalent Stipendium, Theater Bellevue Amsterdam, zaterdag 05-09-2015
Seizoensopening NWE Vorst Tilburg,
zaterdag 12-09-2015
Over Onze vader ging op 12 juni in première op Oerol 2015. ‘Indrukwekkende dans en charmant en naturel verteld verhaal’ oordeelde de Theaterkrant (****).
Op Oerol Terschelling t/m zaterdag 20 juni…
Cursus liefdesbrieven schrijven bij TAAT op het Groene strand. Vandaag in de Kletskrant. Een radio-item van Marije Sietsma.
Het item horen? Klik op de link. (Start 9.35.)
Echtanna voor 5+…
Actrice Hanne Struyf leest een fragment uit Over Onze Vader op Festival Hoogte 80 in Arnhem. Op donderdag 14 en vrijdag 15 mei.
Het Prins Bernhard Cultuurfonds reikt het TheaterTekstTalent Stipendium 2015 uit aan theaterauteur Anna van der Kruis.
‘De jury is onder de indruk van het vermogen van Anna van der Kruis om beeldend te denken en de manier waarop zij zichzelf de ruimte geeft om haar eigen stijl te ontwikkelen.’
Voor het volledige juryrapport en meer duidelijkheid over wat het stipendium precies inhoudt klik hieronder op Lezen…
Nieuwe echtanna-site online. Ontworpen door Studio Zijspan. Trots op en blij mee. Heb je vragen of opmerkingen? Plaats dan een reactie. Vind ik leuk.
In de maak. Over Onze Vader. Première Oerol 2015…
Een verhalenbundel voor volwassenen. Samengesteld door Suzanne Huijs.
Met pentekeningen van Suzanne en verhalen van onder andere Marcel Roelfsema, Pietjan Dusee, Frederieke Hijink, Marjan Boyer, Enver Husicic en bovengetekende…
Story Teracce is een nieuw web platform, waar on demand persoonlijke verhalen geschreven worden door professionele schrijvers, voor privé gebruik.
Ik ben één van die schrijvers en dat…
Op vrijdag 26 september lanceerde grafisch ontwerpster Else van Wulffte Palthe in Kapitaal haar eenmalig, crisisrijk tijdschrift, Negatieven.
Met daarin beeldend werk van onder andere…